Voordat de treinen zo veilig waren als we ze nu kennen, met zelfsluitende safety stop deuren die niet open kunnen als de trein rolt, was in de spits regelmatig het volgende te zien.
De trein zet zich langzaam in beweging, in de openstaande deuren staan alerte mannen. Op het perron rent iemand die de trein nog wil halen, hij gooit eerst zijn tas en springt dan naar de openstaande deuren waar hij opgevangen en onder gejuich aan boord gehesen wordt door vele armen. In ‘Alleman’ van Haanstra is zo’n scène te zien als ik me goed herinner.
Een euforisch moment, het risico overwonnen, de trein gehaald en de gezamenlijkheid.
Het contrast met onze door covid wantrouwige tijd kan haast niet groter.
We waren gemigreerd van C.c naar Lichess en wat de opzet was lukte, iedereen was er. Ströbeck zat al keurig een paar dagen klaar.
‘Hee ik zie Wolter niet’, zeg ik en niemand van de skippers. ‘Ik bel m wel’, zeg ik. ‘Gaat je nooit meer lukken roepen de anderen’.
Met nog 4 minuten te gaan voor de start hoor ik, ‘ik kom er niet in’.
En terwijl ik zeg wat te doen hoor ik het koor aftellen, ‘nog 4 sec en ik zie nog niks’, roept Ton en met 2 sec over hoor ik gejuich, geroep en gelach, ‘IK ZIE HEM!!!’
Ons euforisch moment.
Speel dan gelijk de partij W-M na, angstaanjagend schaak. De goden smijten elkaar planeten toe en het bliksemt en dondert, een eruptie van geweld. En meer partijen werden gekenmerkt door een grote heftigheid. Geweldig schaak van iedereen.
Mischa had vooraf gebluft dat hij dit keer de beker ging halen and so he did!
Mooi werk en van harte na de misère van vorige keer.
Proficiat!
Weten we gelijk wie we de volgende week moeten omschoffelen;-)
