In de binnenduinrand van Midden-Kennemerland stonden in de middeleeuwen zo’n 10 kastelen. En dat was niet om riddertje te spelen voor de edelen, maar om de West-Friezen onder de knoet te houden. Het West-Friese volk weigerde zich te onderwerpen aan de Hollandse graven en terroriseerde het toenmalige Holland jarenlang met brute strooptochten. Het was een langdurig bloedig conflict dat zich tussen de elfde en dertiende eeuw afspeelde. Op 27 maart 1297 werden de West-Friezen volledig in de pan gehakt tijdens de slag bij Vronen, het tegenwoordige Sint Pancras, en werd West-Friesland definitief een deel van het graafschap Holland.

Hieraan moest ik denken toen wij afgelopen maandagavond een lange autotocht ondernamen richting Westwoud om aldaar de voorronde van de NHSB-beker te spelen tegen Degoschalm/Revanche. Deze schaakclub is een samenwerkingsverband tussen Degoschalm en Revanche. Om beurten wordt gespeeld in Westwoud en Wervershoof. Het dorpshuis de Schalm is een alleraardigst speelgelegenheid in Westwoud. Een mooie bruine kroeg met twee biljarts, een goed geoutilleerd sportlokaal en nog enkele zalen. Een soort Moriaan dus, alleen wat kleiner. Zou het voor ons ook mogelijk zijn om het West-Friese Degoschalm in de pan te hakken? Nee dus… Tijdens de wedstrijd van afgelopen maandag kwam ik erachter dat het team van Degoschalm zich niet door ons de les liet lezen. Alleen aan bord 4 werd nog redelijk snel de vrede getekend. Frans Schoo stond enigszins overwegend, zijn tegenstander zag dat ook en deed een eerste ontsnappingspoging met een remisebod. Dat vond Frans toch wel een beetje vroeg en verdubbelde zijn torens. Na een half uurtje en na afruil van de torens deed de West-Fries opnieuw een remisevoorstel en koppelde daar ook een biertje aan vast. Dit kon Frans niet weerstaan en tekende de vrede. Huub de Vries deed aan zelfkastijding en vroeg of hij aan bord 1 kon zitten. Prima! Met de witte stukken mocht hij tegenover de sterkste speler van Degoschalm zitten, Rob van Gageldonk (1823). De stelling van Huub ontwikkelde zich aanvankelijk goed maar hij kreeg op den duur toch wat probleempjes op de koningsvleugel. Het verzinnen van een oplossing vergde zoveel tijd dat dat niet meer paste in het resterend toegemeten tijdsbestek. Mijn tegenstander weigerde een gambiet in het Siciliaans aan te nemen. De stelling vervlakte en het werd een zwaar positioneel gevecht. De oud-clubkampioen van Revanche profiteerde uitstekend van een paar zwakke zetten mijnerzijds waardoor ik uiteindelijk kon opgeven. De partij van Wolter Vos was een gecompliceerde strijd der lichte stukken. In het eindspel leek Wolter een pion te kunnen verzilveren maar door die eeuwige tijdnood heeft Wolter waarschijnlijk de juiste voortzetting gemist.

Al is het verlies van 3,5-0,5 ruim uitgevallen, ik heb toch het gevoel dat we niet in de pan zijn gehakt. We hebben ons prima verweerd, volgende keer beter. De West-Friezen hebben in ieder geval geen reden zich bij ons te misdragen, straks in januari.

Will